„Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest;
nie przez to, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi”
Jan Paweł II (Karol Wojtyła) (1920 – 2005)
ŻYCIORYS
Karol Wojtyła urodził się w Wadowicach 18 maja 1920 roku, miejscu tak odległym od Rzymu, że nikt nie mógłby się spodziewać jego późniejszego wyniesienia do godności „biskupa Rzymu”, tym bardziej, że od 1523r. na papieża wybierani byli wyłącznie Włosi co wydawało się tradycją niemożliwą do przełamania.
Pierwsze lata życia spędził w skromnej kamienicy przy ulicy Kościelnej 7. Podczas chrztu nadano mu imiona Karol Józef. Pochodził ze skromnej rodziny. Jego ojciec również Karol był niższym oficerem piechoty pracującym w Rejonowej Komendzie Uzupełnień. Życie nie szczędziło małemu Karolowi smutnych doświadczeń. Kiedy miał zaledwie dziesięć lat osierociła go matka, a trzy lata później zmarł starszy brat. Mimo tych tragicznych doświadczeń Karol Wojtyła uzyskiwał znakomite oceny w wadowickim gimnazjum. Ale nauka nie była jego jedyną pasją. Wyróżniał się też jako reżyser i aktor gimnazjalnego i parafialnego teatrzyku.
Karol Wojtyła pochodził z rodziny bardzo religijnej i od dzieciństwa służył jako ministrant do mszy świętej, ale powołanie do stanu kapłańskiego dojrzewało w nim powoli. Początkowo myślał o innej karierze. Zainteresowany literaturą i teatrem pisał wiersze, które nawet drukowano w prasie katolickiej.
Szkołę podstawową Karol Wojtyła ukończył w 1929 roku, a w 1938r. średnią i przeniósł się do Krakowa. Rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Po wybuchu wojny przerwał studia, a w latach 1940 – 1941 pracował fizycznie –
w kamieniołomie i zakładach chemicznych. Jesienią 1942 roku Wojtyła wstąpił do Krakowskiego Seminarium Duchownego. 1 listopada 1946r. otrzymuje święcenia kapłańskie
z rąk arcybiskupa Adama Sapiechy, jako jeden z trzech „kleryków wojennych”. W następnych latach wyjeżdża do Rzymu na studia teologiczne, a w 1948r. rozpoczyna pracę kapłańską
w parafii Niegowić koło Bochni. Studiuje równolegle na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego i uzyskuje doktorat z teologii moralnej. Po studiach rzymskich prowadził jednocześnie pracę naukową i duszpasterską, obronił pracę doktorską na Uniwersytecie Jagiellońskim i był wikarym w parafii Niegowić a następnie św. Floriana w Krakowie. Nadal pracował naukowo habilitując się w roku 1953 a od roku 1954 prowadząc wykłady na katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Ale nie zaprzestawał też pracy literackiej, której owocem była znana dzisiaj sztuka o bracie Albercie „Brat naszego Boga” oraz „Przed sklepem jubilera” (według niej K. Zanussi nakręcił film). W roku 1958 został mianowany biskupem o czym dowiedział się podczas wędrówki ze studentami po górach. W 1964r. był już arcybiskupem metropolitą krakowskim a już trzy lata później otrzymał od papieża Pawła VI kapelusz kardynalski. Od tej pory był jednym z kandydatów do jej objęcia w razie śmierci papieża. Przez te wszystkie lata żywo uczestniczył w duszpasterskim ruchu akademickim często wyruszał
z grupą studentów w góry na wędrówki lub na narty a latem pływali kajakami po mazurskich jeziorach.
W latach 1962 – 1965 odbywał się Sobór Watykański II, który miał odmienić radykalnie oblicze Kościoła i przybliżyć go do wiernych. Karol Wojtyła był jednym z najaktywniejszych ojców soboru.
28 września 1978 roku po zaledwie miesięcznym sprawowaniu godności zmarł papież Jan Paweł I. Kolegium Kardynałów zebrało się na konklawe dla dokonania nowego wyboru. Już trzeciego dnia obrad z komina nad Kaplicą Sykstyńską zaczął unosić się biały dym – znak że wybór został dokonany. Kiedy uroczyście ogłoszono nazwisko nominata zebrany u stóp Bazyliki św. Piotra tłum najpierw oniemiał z zaskoczenia a później wybuchem radości powitał papieża Karola Wojtyłę, który przyjął imię Jana Pawła II.
2 kwietnia 2005 roku o godzinie 21:37 Jan Paweł II Papież przekroczył próg śmierci i zawitał w domu Ojca.
BEATYFIKACJA I KANONIZACJA
Karol Wojtyła był człowiekiem niezwykłym. Patrząc na jego życiorys nietrudno zauważyć, że od najwcześniejszych lat był przygotowany przez Boga do wypełnienia szczególnej misji.
13 maja 2005 roku papież Benedykt XVI zezwolił na natychmiastowe rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II, udzielając dyspensy od konieczności zachowania pięcioletniego okresu od śmierci kandydata, jaki jest wymagany przez prawo kanoniczne. Formalny proces rozpoczął się 28 czerwca 2005. Od 23 marca 2007 roku trybunał diecezjalny badający tajemnicę uzdrowienia jednej z francuskich zakonnic Marie Simon-Pierre za wstawiennictwem Papieża Polaka potwierdził fakt zaistnienia cudu. 2 kwietnia 2007 roku miało oficjalne miejsce zamknięcie diecezjalnej fazy procesu beatyfikacyjnego w Bazylice św. Jana na Lateranie w obecności wikariusza generalnego Rzymu kardynała Camillo Ruiniego. 19 grudnia 2009 roku papież Benedykt XVI podpisał dekret o uznaniu heroiczności cnót Jana Pawła II, który zamknął zasadniczą część jego procesu beatyfikacyjnego.
Dekret Beatyfikacyjny
Jana Pawła II
Spełniając pragnienia naszego brata Agostino
kardynała Vailiniego, naszego wikariusza
generalnego dla diecezji Rzymu, wielu innych
braci w episkopacie oraz licznych wiernych,
po zasięgnięciu opinii kongregacji Spraw
Kanonizacyjnych naszą władzą apostolską
zgadzamy się, aby Czcigodny Sługa Boży
Jan Paweł II, Papież, od tej chwili nazywany był
błogosławionym, a jego święto obchodzone mogło
być w miejscach i zgodnie z regułami ustalonymi
przez prawo 22 października każdego roku.
W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.
Watykan, 1 maja A.D. 2011 Benedykt XVI
12 stycznia 2011 roku komisja Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych zaaprobowała cud za wstawiennictwem Jana Pawła II polegający na uzdrowieniu francuskiej zakonnicy. 14 stycznia 2011 papież Benedykt XVI podpisał dekret o cudzie i wyznaczył na dzień 1 maja 2011 roku beatyfikację papieża Jana Pawła II. Dokonał jej osobiście podczas uroczystej Mszy Świętej na placu św. Piotra w Rzymie, którą koncelebrowało kilka tysięcy kardynałów, arcybiskupów
i biskupów z całego świata.
W dniu 30 września 2013 roku papież Franciszek ogłosił, że kanonizacja papieża Polaka odbędzie się w niedzielę Bożego Miłosierdzia 27 kwietnia 2014 roku w Rzymie. Do chwały świętych Jan Paweł II został wyniesiony razem z jednym ze swoich poprzedników, bł. Janem XXIII.
PIELGRZYMKI
Papież odwiedził ojczyznę dziewięć razy. Podczas pierwszej pielgrzymki do Polski w dniach 2-10 czerwca 1979r. papież odwiedził Warszawę, Gniezno, Częstochowę, Kalwarię Zebrzydowską, Wadowice, Kraków i były niemiecki obóz koncentracyjny Auschwitz. Wizyta miała duże znaczenie nie tylko dla wolności Kościoła w Polsce, lecz także pośrednio przyczyniła się do odzyskania przez Polskę pełnych swobód demokratycznych. Zdaniem wielu analityków to, co papież mówił podczas tej wizyty, przyczyniło się do powstania w następnym roku „Solidarności”.
Drugą podróż do ojczyzny, papież Jan Paweł II odbył półtora roku po wprowadzeniu stanu wojennego w dniach 16-23 czerwca 1983r. Odwiedził wówczas Warszawę, Niepokalanów, Częstochowę, Poznań, Katowice, Wrocław i Kraków. Była to trudna pielgrzymka ze względu na złą sytuację społeczno-polityczną w Polsce. W Belwederze Jan Paweł II i prymas Polski Józef Glemp spotkali się z przedstawicielami najwyższych władz państwowych – I sekretarzem KC PZPR gen. Wojciechem Jaruzelskim i przewodniczącym Rady Państwa Henrykiem Jabłońskim. Podczas krótkiego odpoczynku w Dolinie Chochołowskiej Ojciec Święty spotkał się z Lechem Wałęsą.
Trzeci raz papież przebywał w Polsce od 8 do 14 czerwca 1987r. Wizyta była związana z II Krajowym Kongresem Eucharystycznym. Jan Paweł II odwiedził wówczas Warszawę, Lublin, b. hitlerowski obóz zagłady w Majdanku, Kraków, Szczecin, Gdańsk, Gdynię, Westerplatte, Częstochowę i Łódź. Podczas tej wizyty papież po raz pierwszy spotkał się z przedstawicielami Związku Religijnego Wyznania Mojżeszowego w Polsce.
Podczas czwartej podróży Jana Pawła II do Polski w dniach 1-9 czerwca 1991r. papież odwiedził Koszalin, Rzeszów, Przemyśl, Lubaczów, Kielce, Radom, Łomżę, Olsztyn, Włocławek, Płock i Warszawę.
Kolejna, piąta podróż Ojca Świętego odbyła się w dniach 13-15 sierpnia 1991 roku
i obejmowała Kraków, Częstochowę oraz Wadowice. Jan Paweł II wziął udział
w uroczystościach zakończenia VI Światowego Dnia Młodzieży. „Młodzież jest nadzieją świata i nadzieją Kościoła” – mówił Jan Paweł II w homilii skierowanej do młodzieży.
We mszy św. na Wzgórzu Jasnogórskim uczestniczyli prezydent Lech Wałęsa i premier Jan Krzysztof Bielecki.
Po raz szósty, z jednodniową wizytą w Polsce, Jan Paweł II przebywał 22 maja 1995r. Wizyta miała charakter bardziej prywatny. Odbyła się z okazji kanonizacji błogosławionego Jana Sarkandra w Ołomuńcu (Czechy). Ojciec Święty pragnął odwiedzić miejsce urodzenia świętego – Skoczów. Papież spotkał się wówczas z prezydentem Lechem Wałęsą i premierem Józefem Oleksym.
Po raz siódmy papież przebywał w Polsce od 31 maja do 10 czerwca 1997r. z okazji 46. Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego we Wrocławiu. Odwiedził wówczas Gniezno, Kraków, Legnicę, Gorzów Wielkopolski, Poznań, Kalisz, Częstochowę, Zakopane, Ludźmierz, Duklę i Krosno.
Ósma pielgrzymka 5-17 czerwca 1999r. była najdłuższa ze wszystkich podróży Jana Pawła II do Polski. W czasie 13-dniowego pobytu odwiedził 22 miasta i 3 wsie: Gdańsk, Sopot, Pelplin, Elbląg, Licheń, Bydgoszcz, Toruń, Ełk, Wigry, Siedlce, Drohiczyn, Warszawę, Radzymin, Sandomierz, Zamość, Łowicz, Sosnowiec, Kraków, Gliwice, Stary Sącz, Wadowice
i Częstochowę oraz wioski w Puszczy Augustowskiej: Leszczewo, Studzieniczną i Gorczycę. W siedzibie prezydenta Ojciec Święty rozmawiał w cztery oczy z Aleksandrem Kwaśniewskim. Ta podróż papieska zaowocowała licznymi wyniesieniami na ołtarze. Ojciec Święty dokonał
w Warszawie beatyfikacji Edmunda Bojanowskiego (założyciela Zgromadzenia Sióstr Bogarodzicy Dziewicy) i Reginy Protmann (założycielki zakonu Sióstr św. Katarzyny Dziewicy i Męczennicy) oraz 108 męczenników z czasów II wojny światowej.
Ostatnia, dziewiąta pielgrzymka Jana Pawła II odbyła się w dniach 16-19 sierpnia 2002r. Ojciec Święty odwiedził Kraków i Kalwarię Zebrzydowską z okazji 400-lecia konsekracji Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej. Głównym jej celem była konsekracja Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach.
W ciągu 26 lat swego posługiwania w Kościele papież odbył 104 podróże zagraniczne, podczas których 205 razy odwiedził 129 krajów (nie licząc Włoch), a w nich 715 razy przebywał w 617 miejscowościach, wygłaszając łącznie 2382 przemówienia oficjalne. Najwięcej wizyt złożył
w Polsce – 9, a następnie we Francji i Stanach Zjednoczonych – po 7. Podróże te trwały łącznie 543 dni i 55 minut, czyli ponad 5,7 proc. czasu pontyfikatu, a Ojciec Święty przemierzył w tym czasie 1162615 km.
Jan Paweł II jest też absolutnym rekordzistą pod względem liczby beatyfikacji i kanonizacji oraz wyniesionych na ołtarze osób. Podczas 148 beatyfikacji ogłosił 1343 błogosławionych
a 51 kanonizacji pod jego przewodnictwem dało Kościołowi 482 świętych. W tej liczbie jest prawie 160 błogosławionych (podczas 19 obrzędów) Polek i Polaków oraz 11 świętych
(10 kanonizacji) z naszego narodu, z tym że 5 osób znajduje się w obu grupach.
Dorobkiem tego pontyfikatu jest ogromna liczba różnych dokumentów, m.in. 14 encyklik,
15 adhortacji apostolskich, 11 konstytucji apostolskich, 45 listów apostolskich, 29 dokumentów w formie motu proprio i idąca w tysiące liczba listów papieskich przesyłanych do różnych odbiorców: Kościołów lokalnych, sanktuariów, diecezji, kardynałów, biskupów itp. z okazji ich ważnych rocznic czy innych doniosłych wydarzeń.
Oryginalnym pomysłem Jana Pawła II były jego listy otwarte do różnych środowisk: rodzin
(2 II 1994), dzieci w Roku Rodziny (13 XII 1994), kobiet (29 VI 1995), artystów (4 IV 1999)
i osób w podeszłym wieku (1 X 1999).